Ook de secretaresse van de parodontologie praktijk bevestigde nog eens dat door niet meer te roken, het tandvlees verslechtert alvorens het zich herstelt. Een zure constatering want het heeft mij tot nu toe een kies gekost en bijna mijn voortand. Niet leuk kan ik u zeggen.
Het is me van verschillende kanten uitgelegd. Roken breekt vaatjes af in het tandvlees. Doorbloeding is minimaal, het ligt er roze en strak bij, maar dat is schijn. Zodra het roken is gestopt, herstellen de vaatjes zich met als gevolg: een goede doorbloeding, losser tandvlees, meer kans op ontstekingen, grotere pockets tussen tand en tandvlees en op den duur botafbraak. Et la voila. Bij mij was dit omkeerproces heftiger dan bij andere paropatiënten. Denk je iets goed te doen. Het leek alsof ik eerst door het stof moest en als een soort straf een kies moest inleveren.
Aan voortschrijdende ouderdomsverschijnselen kun je een hoop doen, maar niet alles. Stoppen met roken was voor mij een hoopgevende actie om bepaalde aftakelingen en gebreken een halt toe te roepen. Meteen dacht ik tijdens niet-rookdag een: ik krijg weer mooi strak en roze tandvlees en in mijn hoofd was ik al plannen aan het smeden, om mijn tanden recht te laten zetten en te laten bleken. Mijn stralende lach van een zeventienjarige wilde ik graag terugzien. Een beetje overdreven misschien, maar er moest een flinke tegenprestatie zijn voor de martelgang van ontwenningen die ik moest ondergaan en het liefst direct zichtbaar.
Wie roofbouw pleegt en zijn huisje uitwoont, kan dit niet verwachten. Ik moet reëel blijven en vooral sterker in mijn schoenen gaan staan, want voordat ik de enorme voordelen aan den lijve kan ondervinden, heb ik nog een lange weg te gaan. Ongestraft blijven doen waar je zin in hebt, heeft consequenties. Dat is mijn les van de afgelopen maanden. ‘Zolang ik leef mag ik leren,’ zei ooit mijn wijste vriendin. Het is maar goed dat de route ernaartoe niet altijd bekend is.
For the record: 2.5 maand rookvrij.