dat ik iets meer te melden had: niets is zo moeilijk als wachten totdat je uit de schaduw mag treden. Mijn manuscript brandt van verlangen, mijn vingers jeuken om aan boek 2 te beginnen. In de afgelopen twee jaar heb ik Olympisch goud gewonnen voor Geduld. En zilver en brons.
Hierin sta ik alleen, maar ook weer niet. De ervaring van andere verwoede ploeteraars leert dat de adem niet alleen lang moet zijn, maar dat je een stalen plaat moet hebben om al je teleurstellingen te kunnen incasseren. En dat moet ik mezelf nageven, ik heb dat. Maar…. ik kan niet wachten op het moment dat ik juichend over de eindstreep mag wandelen. En als het zover is, weet ik niet wat er dan met mij gebeurt. Tot die tijd zoek ik de luwte op, en blijf balanceren op het randje van hot or not. Het zou mooi zijn, maar zo niet, dan heb ik altijd nog die gouden plak. En zeg nou zelf, elke levensles is er een.