En wat ik las, klopte wel. Het pakje sigaretten hoort bij je als boter bij de vis. Het is je vriend en je ‘allesie’ als je verdrietig of boos bent, in grote twijfel verkeert, of als je het gewoon even niet meer ziet zitten en behoefte hebt aan helderheid. Hoe bizar om je dan juist in nevelen te hullen, maar dit terzijde. Ik wil maar zeggen: elke motivatie is geloofwaardig als jij er maar in gelooft. En wie trouw hoog in zijn vaandel heeft staan, zal zijn vriend niet zo snel afdanken en terzijde leggen.
Dit alles las ik op een stoppenmetroken site en ik herkende meteen mijn mister Smoke, de enige kompaan die constant voor je klaar staat. Waar je ook bent, wat je ook doet, hij is er altijd en hij oordeelt nooit. Een kameraad die nergens om vraagt, je nooit bekritiseert, teleurstelt, kwetst of je pijn doet tot op het bot. De ideale vriend. Velen noemen hem Troost.
Welnu, ik ben in de rouw. Ik heb mijn vriend Troost vroegtijdig de rug toegekeerd, mijn vlammetje zal zijn binnenste nooit meer raken. En dat doet zeer. Vooral voor mij, omdat afscheid nemen nu eenmaal niet mijn grootste hobby is. Een vriend van jaren in de steek laten, gaat je niet in de koude kleren zitten, en je moet nog maar zien wie je er voor terugkrijgt. Dat is mijn misschien wel mijn grootste angst want wat doe je op eenzame momenten, of als je verdrietig, beledigd of bozig bent? Of boven je toetsenbord hangt en de weg naar inspiratie totaal kwijt bent? Wat dan?
For the record: een week rookvrij